Kalispera!’ Naar goede gewoonte val

Kalispera!’ Naar goede gewoonte valt mijn huisbaas binnen zonder kloppen en met heel wat gevloek.
‘Ongelooflijk. Vandaag pist God op Griekenland zoals hij nog nooit eerder heeft gedaan, en dan tel ik die verdomde crisis erbij. Nu moeten we ook nog verzuipen.’
Hoeveel schuttingwoorden ze ook gebruikt, Constantina lijkt altijd een kind. Een poederige wolk van charme omhult haar terwijl ze de kamer inglijdt. Onbewogen overziet ze de chaos die ik heb gecreëerd op de twaalf vierkante meters die ze aan mij verhuurt. Vandaag kleurt de wereld grauw en nat, maar Constantina is een baken van licht. Ze draagt een oudroze mantel en witte sneakers met plateauzolen. Grieken noemen hun vrouwen vaak kouklitses, poppetjes. Constantina is meer dan dat. Ze is een levende schets.
‘Wil je eens iets weten?’ vraagt ze. ‘Ik heb m’n tas over mijn hoofd moeten houden op de motor, tegen de regen. Gelukkig dat het nepleer is. In ieder geval, zo’n houding hoort niet in Griekenland. De mensen zullen praten. Ik zag eruit als een imbeciele puber.’
Ik heb geen hemd aan, besef ik nu. Mijn ribbenkas is frêle en licht skeletachtig op in mijn duistere kamer. Constantina kijkt toe terwijl ik in de mesthoop op zoek ga naar een trui en hem over mijn hoofd gooi. Vroeger keek ik soms naar natuurdocumentaires die mijn grootmoeder voor me opnam op een bandje. Zo heb ik geleerd dat leeuwen en andere katachtigen instinctief hun onderbuik bedekken als ze worden aangevallen. Ik merk dat ik nu precies hetzelfde doe.
Consantina kijkt dwars door het katoen heen. Telt mijn ribben, misschien.
‘Jij rijdt met een motor?’ vraag ik.
‘Natuurlijk niet,’ zegt Constantina op een toon van zie-ik-er-zo-uit.
‘Ik zat achterop.’ Ze gooit haar haar in haar nek, sintels van ros en blond. ‘Als een amazone op een paard van staal. Dakis reed.’
‘Dakis?’
‘De reddende engel van dienst. Je had toch gebeld omdat je internet het weer had begeven? Wel, Dakis weet veel van draden en routers en al die onzin. Heb hem ooit nog voorgesteld aan een vriendin van me, vorige maand zijn ze getrouwd. De malaka was me dus nog heel wat verschuldigd. Dakis, ela edo!’
Een kolossale Griek sloft mijn studio binnen. Alles is groot en zwart aan hem: zijn baard, zijn leren vest, zijn botines, het haar op zijn vingers.
‘Geloof nooit wat Constantina zegt. Ze is een heks en ze liegt over alles, vooral over haar leeftijd,’ zegt Dakis, terwijl hij me omhelst alsof ik een oude vriend ben. Hij plukt een antenne uit zijn vest. Uit zijn vest. Een volledige antenne. Grieken zijn gek.
Constantina kwaakt verontwaardigd. Dakis lacht zwaar, het flatgebouw zucht. Buiten tikt de regen.
Ik had mijn gezicht moeten wassen.

Terwijl Dakis de antenne in de gang aan de praat probeert te krijgen, rookt Constantina de ene sigaret na de andere op mijn balkon. Achter haar ontvouwt Thessaloniki zich. Het Agias Sofiasplein met de oude kathedraal, de mensen die ondanks de regen traag vooruit blijven schuifelen, een samenleving die nooit echt ontwaakt. Constantina krijgt constant telefoontjes, laat ze allemaal onbeantwoord. Iets heeft haar gebruikelijke flair weggehaald maar ik weet niet wat. Ik zet koffie. Turkse. Als ik een kopje naar mijn huisbaas breng, zie ik dat er iets melancholisch in haar gezicht is gekomen.
‘Hoe oud ben je nu?’ vraagt ze. ‘Twintig, toch?’
Voorzichtig zet ik haar kopje op de reling. ‘Klopt. Waarom?’
‘Veertien jaar geleden was ik zo oud als jij nu,’ zegt Constantina. ‘Twintig is een intense leeftijd. Verslavend ook. Alles heeft zijn grenzen, maar als je twintig bent niet. Weet je wel hoe machtig je bent, Simon? Niemand kan je overwinnen.’ Ze gooit haar peuk naar beneden. Vist een nieuwe sigaret uit haar tas. Steekt hem aan. Rook en regen.
‘Het ziekenhuis in mijn geboortedorp gaat sluiten,’ zegt ze.
Stilte.
‘Een land dat zijn ziekenhuizen toe doet is niet gezond, Simon. We moeten het bekijken zoals het is. Mijn vader is terminaal. Longkanker. Gisteren hebben ze gevraagd of hij zijn medicijnen wil teruggeven aan de staat, zodat ze anderen kunnen redden. Het land sterft met hem mee.’
Ver onder ons woelt het verkeer van alledag. Constantina’s sigaret gloeit op. Ze neemt een trek, inhaleert alles wat er te inhaleren valt, breekt los in een gekuch dat ze beneden op straat nog kunnen horen, klopt op haar borst en grijnst.
‘Weet je wat ik doe?’ zegt ze.
Je doet die mantel uit.
‘Als ik kanker krijg, ga ik naar het parlement met een bommengordel en blaas mezelf op. Ze zullen een standbeeld voor mij oprichten hier. Grieken zijn loyaal. Op dat vlak wel.’
Haar ogen zijn wild, alsof ze mijn gedachten heeft gelezen en tegelijk heeft besloten een burgeroorlog te starten. Ik zoek dekking achter mijn kopje, drink de zoete koffie in één teug op. Het bezinksel is zand, ik stik. Vanuit de gang roept Dakis opa. Opa is een kreet die in Griekenland van alles kan betekenen. Soms wordt er een feest mee in gang gezet, af en toe een dode betreurd. Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat Dakis het laatste in gedachten heeft.

C

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!» Ως συνήθως, είναι ιδιοκτήτης μου στο χωρίς να χτυπήσει και με πολλή κατάρα. «Απίστευτο. Σήμερα Ουρολαγνεία Θεού στην Ελλάδα, όπως ποτέ δεν έχει κάνει, και στη συνέχεια μπορώ να βασίζομαι εκείνοι καταραμένο κρίση εκεί. Τώρα πρέπει να πνίξει επίσης.»Πόσες λέξεις φράχτη χρησιμοποίησαν επίσης, Κωνσταντίνα φαίνεται να είναι πάντα ένα παιδί. Ένα σύννεφο πούδρας γοητεία σας περιτριγυρίζει ενώ εκείνη inglijdt το δωμάτιο. Ασυγκίνητος αγνοούν το χάος που έχω δημιουργήσει για τα δώδεκα τετραγωνικά μέτρα που νοικιάζει για μένα. Σήμερα χρώματα το γκρίζο κόσμο και wet αλλά Κωνσταντίνα είναι ένας φάρος φωτός. Φοράει ένα βυσσινί ρόμπα και άσπρα πάνινα παπούτσια με παπούτσια πλατφόρμες. Έλληνες καλούν τους γυναίκες συχνά οι, κούκλες. Κωνσταντίνα περισσότερο από ότι είναι. είναι μια ζωντανή σκίτσο.«Θα ξέρεις καν κάτι;», ρωτάει. «Έχω να κρατήσει την τσάντα μου πάνω από το κεφάλι μου στον κινητήρα, από τη βροχή. Τυχεροί ότι είναι ψεύτικο δέρμα. Εν πάση περιπτώσει, μια τέτοια στάση δεν είναι στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι θα μιλήσετε. Μου φαινόταν σαν μια εφηβική imbeciele».Έχω όχι πουκάμισο σε, συνειδητοποιώ τώρα. Ribbenkas μου είναι αδύναμα και σκελετικών φως στο σκοτεινό δωμάτιο μου. Κωνσταντίνα προσέχει ενώ ήμουν στο την σωρός κοπριάς ψάχνει πηγαίνετε στο ένα πουλόβερ και τον ρίξει πάνω από το κεφάλι μου. Στο παρελθόν, κοίταξα μερικές φορές να φύση ντοκιμαντέρ που η γιαγιά μου πήρε για μένα σε ένα λουράκι. Έτσι έμαθα ότι τα λιοντάρια και άλλες γάτες ενστικτωδώς καλύπτει τους κάτω κοιλιακή χώρα εάν επιτίθεται. Παρατηρώ ότι ακριβώς το ίδιο κάνω τώρα.Consantina κοιτάζει δεξιά μέσα από το βαμβάκι. Από την πλευρά μου, ίσως.«Μάθετε μονάδες ένα μοτέρ; «ρωτώ.«Φυσικά δεν είναι,» λέει την Κωνσταντίνα με μια χροιά του βλέπε-μου-εκεί-έτσι-out.«Καθόμουν στο πίσω μέρος». Που ρίχνει τα μαλλιά της με το λαιμό της, χοβόλεις ros και ξανθά. «Εάν ένα Amazon σε ένα άλογο από χάλυβα. Δάκης reed.»Δάκης «;»«Για τη διάσωση. Σας κάλεσαν ούτως ή άλλως επειδή είχατε το διαδίκτυο και πάλι; Λοιπόν, Δάκης ξέρει πολλά καλώδια και δρομολογητές και όλα αυτά χάλια. Πήρε ποτέ εισαχθεί σε ένα φίλο μου, τον περασμένο μήνα είναι παντρεμένοι. Το ΜΑΛΑΚΑ μου ήταν τόσο πολύ συνεχίζει να οφείλεται. Δάκης, ΕΛΑ ΕΔΩ!»Ένα κολοσσιαίο ελληνικό ανακατεύει στούντιό μου μέσα. Τα πάντα είναι μεγάλη και μαύρη σ ' αυτόν: γιλέκο δέρμα του, botines, τα γένια, τα μαλλιά για τα δάχτυλά του.«Δεν πιστεύω αυτό που λέει η Κωνσταντίνα. Αυτή είναι μια μάγισσα και λέει ψέματα για τα πάντα, ειδικά για την ηλικία της,» λέει ο Δάκης, ενώ αυτός με αγκάλιασε σαν να είμαι ένας παλιός φίλος. Αυτός παίρνει μια κεραία από το γιλέκο του. Από το γιλέκο του. Μια πλήρης κεραία. Οι Έλληνες είναι τρελοί.Κωνσταντίνα κόασμα αγανακτισμένος. Δάκης γελάει βαρύ, το κτίριο αναστεναγμό. Εξωτερική βρύση τη βροχή.Έπρεπε να πλύνετε το πρόσωπό μου.Terwijl Dakis de antenne in de gang aan de praat probeert te krijgen, rookt Constantina de ene sigaret na de andere op mijn balkon. Achter haar ontvouwt Thessaloniki zich. Het Agias Sofiasplein met de oude kathedraal, de mensen die ondanks de regen traag vooruit blijven schuifelen, een samenleving die nooit echt ontwaakt. Constantina krijgt constant telefoontjes, laat ze allemaal onbeantwoord. Iets heeft haar gebruikelijke flair weggehaald maar ik weet niet wat. Ik zet koffie. Turkse. Als ik een kopje naar mijn huisbaas breng, zie ik dat er iets melancholisch in haar gezicht is gekomen.‘Hoe oud ben je nu?’ vraagt ze. ‘Twintig, toch?’Voorzichtig zet ik haar kopje op de reling. ‘Klopt. Waarom?’‘Veertien jaar geleden was ik zo oud als jij nu,’ zegt Constantina. ‘Twintig is een intense leeftijd. Verslavend ook. Alles heeft zijn grenzen, maar als je twintig bent niet. Weet je wel hoe machtig je bent, Simon? Niemand kan je overwinnen.’ Ze gooit haar peuk naar beneden. Vist een nieuwe sigaret uit haar tas. Steekt hem aan. Rook en regen.‘Het ziekenhuis in mijn geboortedorp gaat sluiten,’ zegt ze.Stilte.‘Een land dat zijn ziekenhuizen toe doet is niet gezond, Simon. We moeten het bekijken zoals het is. Mijn vader is terminaal. Longkanker. Gisteren hebben ze gevraagd of hij zijn medicijnen wil teruggeven aan de staat, zodat ze anderen kunnen redden. Het land sterft met hem mee.’Ver onder ons woelt het verkeer van alledag. Constantina’s sigaret gloeit op. Ze neemt een trek, inhaleert alles wat er te inhaleren valt, breekt los in een gekuch dat ze beneden op straat nog kunnen horen, klopt op haar borst en grijnst.‘Weet je wat ik doe?’ zegt ze.Je doet die mantel uit.‘Als ik kanker krijg, ga ik naar het parlement met een bommengordel en blaas mezelf op. Ze zullen een standbeeld voor mij oprichten hier. Grieken zijn loyaal. Op dat vlak wel.’Haar ogen zijn wild, alsof ze mijn gedachten heeft gelezen en tegelijk heeft besloten een burgeroorlog te starten. Ik zoek dekking achter mijn kopje, drink de zoete koffie in één teug op. Het bezinksel is zand, ik stik. Vanuit de gang roept Dakis opa. Opa is een kreet die in Griekenland van alles kan betekenen. Soms wordt er een feest mee in gang gezet, af en toe een dode betreurd. Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat Dakis het laatste in gedachten heeft.C

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 2:

Καλησπέρα! " Ως συνήθως, ο ιδιοκτήτης μου είναι, χωρίς να χτυπήσει και με πολλά ορκωμοσίας.
"Απίστευτο. Σήμερα κατουράει Θεός στην Ελλάδα, δεδομένου ότι δεν έχει κάνει ποτέ πριν, και τότε θα μετρήσει το καταραμένο κρίση εκεί. Τώρα έχουμε επίσης να κολυμπήσετε. "
Πόσο φράχτη λέξεις που χρησιμοποίησαν, Constantina φαίνεται να είναι πάντα ένα παιδί. Μια πούδρας σύννεφο γοητεία της τυλίγει από την ολίσθηση, ενώ το δωμάτιο. Ασυγκίνητος που επιβλέπει το χάος που δημιουργήθηκε στις δώδεκα τετραγωνικών μέτρων που η ίδια μισθώνει για μένα. Σήμερα ο κόσμος γίνεται γκρι και υγρό, αλλά Κωνσταντίνα είναι ένας φάρος του φωτός. Φοράει ένα απαλό σακάκι ροζ και λευκά αθλητικά παπούτσια με σόλα πλατφόρμα. Έλληνες αποκαλούν τις συζύγους τους kouklitses συχνά κούκλες. Η Κωνσταντίνα είναι περισσότερο από αυτό. Είναι ένα ζωντανό σκίτσο.
"Θέλετε να ξέρετε κάτι;" ρωτά. "Έχω να κρατήσει την τσάντα μου πάνω από το κεφάλι μου στον κινητήρα, από τη βροχή. Ευτυχώς, αυτό είναι το faux δέρμα. Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια στάση δεν ανήκει στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι θα μιλήσουμε. Κοίταξα σαν ηλίθιος έφηβος. "
Δεν έχω πουκάμισο, συνειδητοποιώ τώρα. πλευρό μου κλουβί είναι εύθραυστη και σκελετική φως στο σκοτεινό δωμάτιο μου. Κωνσταντίνα ρολόγια καθώς κοιτάζω μέσα στο σωρό κοπριά για ένα πουλόβερ και τα πετάνε πάνω από το κεφάλι μου. Θα χρησιμοποιηθεί για να μερικές φορές φαινόταν στη φύση ντοκιμαντέρ που η γιαγιά μου με πήρε στην ταινία. Έτσι έμαθα ότι τα λιοντάρια και τα άλλα αιλουροειδή καλύπτουν ενστικτωδώς την κοιλιά τους όταν δέχονται επίθεση. Παρατηρώ ότι κάνω ακριβώς το ίδιο.
Consantina αναζητούν μέσα από το βαμβάκι αυτό. Μετράνε τα πλευρά μου, ίσως.
"Θα οδηγήσετε μια μοτοσικλέτα;" Ζητώ.
«Και βέβαια όχι», Κωνσταντίνα, λέει σε έναν ήχο του Ι-βλέπε-it-τόσο-out.
"Κάθισα πίσω." Εκείνη ρίχνει τα μαλλιά της στο λαιμό της, αποκαΐδια της άλογο και ξανθά. "Αν ένας αναβάτης σε ένα άλογο από χάλυβα. Δάκης οδηγούσε. »
« Δάκη; »
« Ο σωτήρας της υπηρεσίας. Μπορείτε είχε καλέσει επειδή ο Internet σας είχε σπάσει και πάλι; Λοιπόν, Δάκης ξέρουν πολλά καλώδια και routers και όλες αυτές τις ανοησίες. Μήπως πρότεινε ποτέ σε ένα φίλο μου, τον περασμένο μήνα, παντρεύτηκαν. Ο Malaka έτσι ήμουν ακόμα πολλά που οφείλεται. Δάκης, Edo έλα! "
Ένα κολοσσιαίο Ελληνική ανακατεύει μέσα στο στούντιό μου. Τα πάντα είναι μεγάλη και μαύρη με τον ίδιο, τα γένια του, δερμάτινο γιλέκο του, Botines του, τα μαλλιά με τα δάχτυλά του.
"Ποτέ μην πιστεύουν ό, τι λέει η Κωνσταντίνα. Είναι μια μάγισσα, και αυτή είναι ψέματα για τα πάντα, ειδικά για την ηλικία της », λέει ο Δάκης όπως μου αγκάλιασε σαν ένας παλιός φίλος. Αυτός μαδά μια κεραία από το γιλέκο του. Από γιλέκο του. Μια πλήρης κεραία. Οι Έλληνες είναι τρελοί.
Κωνσταντίνα quacks αγανακτισμένος. Δάκης γελάει σκληρά, το κτίριο αναστεναγμό. Έξω χτυπήστε τη βροχή.
Έπρεπε να πλύνετε το πρόσωπό μου. Ενώ Δάκη προσπαθεί να ελέγξει την κεραία στην ομιλία διάδρομο, Κωνσταντίνα καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο στο μπαλκόνι μου. Πίσω της απλώνεται η ίδια Θεσσαλονίκη. Πλατεία της Αγίας Σοφίας με την Παλιά Μητρόπολη, τους ανθρώπους που κρατούν το ανακάτεμα αργά προς τα εμπρός, παρά τη βροχή, μια κοινωνία που ποτέ δεν ξυπνά. Κωνσταντίνα πάρει συνεχή τηλεφωνήματα, όλα αυτά αφήνουν ανοικτό. Κάτι έχει πάρει μακριά το συνηθισμένο ταλέντο της, αλλά δεν ξέρω τι. Έβαλα καφέ. Τουρκικά. Αν φέρω ένα φλιτζάνι με τον ιδιοκτήτη μου, βλέπω ότι υπήρξε κάτι μελαγχολία στο πρόσωπό της. "Πόσο χρονών είσαι τώρα;" ρωτά. "Είκοσι, έτσι δεν είναι;" Έχω βάλει απαλά το κεφάλι της στο κιγκλίδωμα. "Δεξιά. Γιατί; " " Δεκατέσσερα χρόνια πριν ήμουν τώρα την ηλικία σου », είπε η Κωνσταντίνα. "Είκοσι είναι ένα έντονο ηλικία. Εθιστικό πάρα πολύ. Τα πάντα έχει τα όριά της, αλλά αν δεν είστε είκοσι. Ξέρετε πόσο ισχυρό θα είναι, Simon; Κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει. " Εκείνη ρίχνει τσιγάρο της κάτω. Vist άλλο ένα τσιγάρο από την τσάντα της. Ανάβει το. Καπνό και τη βροχή. "Το νοσοκομείο στη γενέτειρά μου κλείνει», λέει. Σιωπή. «Μια χώρα που έχει σημασία στα νοσοκομεία δεν είναι υγιές, Simon. Πρέπει να το δούμε καθώς είναι. Ο πατέρας μου είναι σε τελικό. Ο καρκίνος του πνεύμονα. Χθες ρώτησα αν θέλει να επιστρέψει στην κατάσταση, έτσι ώστε να μπορεί να σώσει τους άλλους φάρμακό του. Η χώρα πεθαίνει μαζί του. » Μακριά από κάτω μας πετώντας κυκλοφορίας καθημερινά. τσιγάρο Κωνσταντίνα του λάμπει. Παίρνει ένα τράβηγμα, εισπνεύστε τίποτα να εισπνεύσει πέφτει, να ξεχυθούν σε βήχα ότι μπορούν ακόμα να ακούσουν κάτω από την οδό, που χτυπά στο στήθος της και χαμογέλασε. «Ξέρεις τι να κάνω;" λέει. Θα κάνουμε το μανδύα. "Αν πάρω τον καρκίνο, θα πάω στη Βουλή με μια ζώνη βόμβα και να ανατινάξουν τον εαυτό μου. Θα ανεγείρει άγαλμα για μένα εδώ. Οι Έλληνες είναι πιστοί. Σε αυτό το επίπεδο αυτό. " Τα μάτια της είναι άγρια, σαν να διαβάσει το μυαλό μου και αμέσως αποφάσισε να ξεκινήσει ένας εμφύλιος πόλεμος. Παίρνω το κάλυμμα πίσω φλιτζάνι μου, το γλυκό ποτό καφέ σε μονορούφι καθεξής. Το ίζημα είναι άμμος, που ασφυκτιούν. Από το διάδρομο καλεί Δάκη παππού. Ο παππούς είναι μια κραυγή που μπορεί να σημαίνει τα πάντα στην Ελλάδα. Μερικές φορές ένα κόμμα το έθεσε σε κίνηση, η περιστασιακή νεκροί εξέφρασε τη λύπη του. Για κάποιο λόγο αισθάνομαι σαν Δάκης, το τελευταίο στο μυαλό. C